Naam Kaylee
Geboren 03-10-2005 +28-02-2019
Vader pleasure Dom’s Zorn
Moeder Chirka
Eigenaar Johnny Jansen
Ataxia-Vrij:
Kleur Blauw / Wit
Gewicht 34 Kg
FCI Stamboom
Kaylee
Ik was rustig aan het zoeken toen ik de dekaankondiging voorbij zag komen, van het nestje van Kaylee. Kaylee was mijn derde Amerikaanse Stafford.
6 dagen nadat Kaylee geboren was, mochten we komen kijken achter glas. De 7 weken erna, zijn we iedere week op bezoek gegaan en met 7 weken mocht Kaylee mee naar huis. Hier had ze de tijd van haar leven, samen met Scruffy, Shabba en Max.
Toen Kaylee 10 weken was, kreeg zij een epileptische aanval, waar wij natuurlijk erg van schrokken. Na een hoop onderzoeken en inmiddels 3 maanden later kwamen ze er met een MRI-scan achter dat Kaylee een waterhoofd had.
De vooruitzichten waren niet best en ik moest maar van goed van kaylee genieten, want de kans dat zij 1 jaar oud zou worden was 5%. Kaylee was inmiddels 4 maanden oud.
Kaylee kreeg medicijnen en deze sloegen gelukkig aan. Wel had zij af en toe last van een epileptische aanval, maar deze waren met het toedienen van andere medicatie, te stoppen.
Ik heb me niet neergelegd bij het oordeel dat Kaylee niet oud zou worden en zag dan ook toe, dat Kaylee een hond was, vol levenslust, die graag speelde met de andere honden in het bos of aan het water, waar de andere honden respect en gezag voor hadden en een hele trouwe viervoeter was.
Kaylee wordt bij de dierenartsen nog steeds benoemd als het wonder hondje, want uiteindelijk is zij 13,5 jaar oud geworden.
Kaylee was een geweldige, lieve hond en was ontzettend gek op zowel mens als dier. Ze kon ook erg ondeugend zijn en is altijd wel een beetje puppy gebleven, qua gedrag door haar hersenafwijking.
Als er thuis puppy´s geboren werden, vond ze dit geweldig en speelde hier dan ook graag mee. Als we een pup uit het nest hielden, dan kon Kaylee het hier altijd goed mee vinden en de pups hadden op de een of andere manier altijd gezag voor Kaylee.
Kaylee heeft gelukkig nooit veel last gehad van haar ziekte en konden we gewoon alles doen wat mijn andere honden ook deden. Kaylee was echt een tank van een hond en nog snel ook. Het enige wat Kaylee niet kon, was zwemmen, maar dat mocht de pret niet drukken en vermaakte jij je prima langs de waterkant.
Gelukkig heb ik 13,5 jaar mogen genieten van Kaylee, de wonderhond en heeft ze mij goed geholpen met het opvoeden van de pups. Het is en blijft een groot gemis in huis door ons en de honden.
Onderaan de foto’s staat nog een heel stuk over Kaylee, wat in een clubblad van de ASTCH heeft gestaan.
Het wonder dat Kaylee heet.
Het begon allemaal zo mooi. Het was 2005, we hadden op dat moment 4 honden thuis: 2 Amstaffs (broer en zus), een kruising Amstaff en een mini bull. We wilden er graag nog een Amstaff bij . Na veel zoeken, kwamen we uit bij een fokker in België die een nestje gepland had. We zijn bij de moederhond gaan kijken, die toen nog in Nederland verbleef en ook bij de fokker in België, waar de reu woonde. Ik was gelijk weg van de reu en de teef en het klikte goed tussen de fokker en ons, we hadden er een goed gevoel over.
Op 3 oktober 2005 kregen we het goede nieuws, de pups waren geboren! We waren dolblij en gelukkig, we kregen gezinsuitbreiding! Toen de pups 1 week oud waren, mochten wij al komen kijken, achter het glas. Dat maakte ons niet uit, we hadden de pups even kunnen bewonderen!
De week erna zijn we er weer heen gegaan, de pups waren nu 2 weken oud en we mochten er nu wel bij. Op de een of andere manier had Kaylee mijn hart veroverd en ik was er voor mezelf al uit dat zij het zou worden voor ons. Hierna zijn we elke week op bezoek geweest en toen ze 7 weken oud was, mocht ze met ons mee naar huis.
Het klikte gelijk goed met onze andere honden. Het zou een leuke tijd moeten worden: een pup opvoeden en alles wat daarbij komt kijken . Maar toen Kaylee bijna 10 weken oud was, kreeg ze een epileptische aanval, in de auto bij mijn toenmalige vriendin, waar ze op schoot zat. We waren helemaal in paniek, want we wisten niet wat er aan de hand was. We hebben de auto aan de kant gegooid, Kaylee op haar kop gehouden omdat ik dacht dat ze ergens in stikte. Ondertussen had mijn ex de dierenarts gebeld en we konden gelijk komen. Als een gek ben ik er naar toe gereden en ondertussen was Kaylee uit de aanval. Het heeft maar 2 a 3 minuten geduurd, maar het leek een uur. Bij de arts aangekomen, was Kaylee weer zichzelf aan het worden. Hij dacht dat ze een epileptische aanval had gehad, maar daar was ze eigenlijk veel te jong voor. Gewoon epilepsie kon het dus niet zijn. Het moest veroorzaakt worden door iets, maar dat kon van alles zijn. We kregen valium mee om haar uit een aanval te halen wanneer ze er weer een zou krijgen, maar het kon ook iets eenmaligs zijn.
Helaas kreeg Kaylee de volgende dag weer een aanval. Deze keer duurde hij 4 minuten en nu was het ook heel anders als de eerste keer. Nu liet ze haar ontlasting en urine gewoon lopen en maakte ze hele heftige fietsbewegingen.
Weer een afspraak gemaakt bij een kliniek, er werd bloed afgenomen en we hebben pillen mee gekregen om epileptische aanvallen tegen te gaan . De dag erna kreeg Kaylee weer 2 aanvallen en daarna 3 dagen niets. Uit het bloedonderzoek konden ze niets vinden, dus wilde de dierenarts haar weer verder onderzoeken om uit te vinden wat het wel kon zijn. Er zijn echo s gemaakt, nog meer andere onderzoeken, maar er kwam maar een ding uit: Kaylee was kerngezond en ze konden niets geks vinden.
Maar ja, ze kreeg nog steeds bijna elke dag aanvallen en soms wel eens 2 a 3 aanvallen op één dag. Het was echt hartverscheurend om mee te maken. Gelukkig waren de aanvallen maar kort, 2 a 3 minuten, en als ze er uit was moest ze weer op nieuw opstarten. Ze kon dan even niet lopen en na 10 minuten was ze weer de oude Kaylee. Ze was dan wel helemaal uitgeput van de aanval. Ondertussen waren we al bij een andere dierenkliniek geweest, die wat meer ervaring hiermee had. Ze hebben daar weer een hoop onderzoeken gedaan, maar die beste man kwam er ook niet meer uit. Hij had wel een vermoeden en wel dat Kaylee een waterhoofd zou hebben, maar hij had de apparatuur niet om dat te onderzoeken. Hij stuurde ons door naar een specialistisch centrum: de Wagenrenk. De specialist daar heeft Kaylee toen goed onderzocht. Ook moest ik toen met haar op en neer lopen en hij zag dat de motoriek van Kaylee niet helemaal goed was. Ook zag hij een afwijking aan haar linkeroog . Deze specialist was er van overtuigd dat ze een waterhoofd had. Hij vertelde ons, dat we een MRI scan konden laten maken om het zeker te weten, maar we moesten er maar van uit gaan dat Kaylee niet oud zou worden. Hij dacht zelf dat ze de 6 maanden niet zou halen. Helemaal kapot van verdriet waren we. Wij hebben toen wel gelijk de afspraak gemaakt voor de MRI en informatie opgevraagd hoe dat allemaal in zijn werk zou gaan. Op de dag van de MRI zouden we
Kaylee moeten brengen en dan konden we haar in de avond weer op halen. Ik ging daar niet mee akkoord, want de kans was groot dat ze niet uit de narcose zou komen of een aanval zou kunnen krijgen tijdens de narcose. Ik wilde dus graag bij haar blijven.
Na verder vragen bij andere klinieken, kwamen we er achter dat Dierenkliniek Den Heuvel net een nieuwe MRI scan had staan. Wij hebben hen alles uitgelegd en daar mochten we wel bij het onderzoek zijn. Kaylee was inmiddels 14 weken oud, toen ze onder de scan ging en eindelijk wisten we wat er aan de hand was. Kaylee bleek inderdaad een waterhoofd te hebben. In haar hersenen kon het hersenvocht niet afgevoerd worden, omdat de kanalen die in de hersenen lopen niet open waren.
Ik kreeg toen te horen dat ze gelukkig niet hoefde te worden ingeslapen. Ze reageerde inmiddels goed op de pillen en kreeg ook minder vaak een aanval. Helaas kreeg ik ook minder goed nieuws; ik moest zo veel mogelijk van Kaylee genieten, want ze had maar 5% kans dat ze 1 jaar oud zou worden. Later hoorde ik zelfs van ze dat dat hoog geschat was.
Kaylee moest aan de pillen blijven en als haar aanvallen zo kort bleven en niet dagelijks kwamen dan zou er niets aan de hand zijn en kon ze er goed mee leven.
De medicijnen sloegen goed aan, de aanvallen kwamen steeds minder voor. Eerst was het om de week en toen om de 2 weken, daarna zelfs maar 1 aanval per maand. Toen Kaylee ongeveer 1 jaar was en een half jaar geen aanvallen meer had gehad konden we na overleg met de arts met de pillen gaan minderen. Toen ook dat goed bleef gaan, mochten we zelfs stoppen met de medicijnen. Een hele tijd had Kaylee geen aanvallen meer, zelfs zonder medicatie. Na een maand of 10 a 11 aanval- vrij te zijn, dachten de artsen en ik, dat tijdens haar groei, de kanalen in haar hersenen die dicht zaten, misschien wel opengegaan waren. Mijn geluk kon niet meer op! Om dit te kunnen bevestigen, moest ze weer een MRI scan hebben om dat te kunnen controleren.
Een week voor deze afspraak ging het helemaal mis. Kaylee kreeg weer een aanval en zo’n lange en heftige aanval had ik nog nooit bij haar gezien. Ze was inmiddels 33 kilo zwaar en niet meer zo makkelijk in bedwang te houden tijdens een aanval. Ze duwde de tafel en stoelen weg tijdens de aanval. Ze kreeg 2 valium om haar tot rust te brengen en de aanval te stoppen, maar niets hielp, niet op dat moment. Ik dacht echt op dat moment, dit is het dan, ik raak haar kwijt. Gelukkig kwam ze deze keer na 15 a 20 minuten toch weer uit haar aanval.
De manier waarop ze er deze keer uit kwam, had ik ook nog niet eerder meegemaakt. Ze kon niet lopen en ze herkende mij niet meer, zo erg zelfs, dat ze even met haar tanden helemaal bloot naar me stond en naar me gromde. Na ongeveer 30 seconden was dat weer weg en wist ze weer wie ik was en waar ze was. Ze herkende mij weer en begon gelijk te kwispelen met haar staart en ik kreeg gelijk een kus van haar.
Hierna is Kaylee is weer aan de medicatie gegaan. Dit sloeg gelukkig gelijk goed aan. Ze kreeg wel weer elke maand een aanval, maar gelukkig waren die maar kort, rond de 4 a 5 min en het herstel erna was ook weer sneller. De dosis medicatie was ook niet zo heel hoog op dat moment , ze kon nog een stuk om hoog als dat nodig was.
Tot een jaar of 8 ging het goed met Kaylee, met ongeveer 1 aanval per maand. Hierna kwamen de aanvallen weer vaker en ze kreeg zelfs clusteraanvallen. Tijdens deze clusteraanvallen was ze nog niet bij van de ene aanval en de volgende kwam al weer. Dit was gewoon te zwaar voor haar, vond ik, en heb de medicatie verhoogd naar bijna het maximum van wat ze mag hebben. Sinds die tijd gaat het redelijk goed met haar. Ze krijgt nog wel eens een aanval, maar deze zijn bijna niet te zien. Ik merk het wel aan haar, ook al slaap ik. Ik heb dat altijd gehad met Kaylee, heel raar, maar ik werd meestal net iets eerder wakker voor zij een aanval kreeg. Op de een of ander manier voelde ik het aan.
Wanneer Kaylee een aanval heeft, bemoeien de andere honden zich niet met haar. Wanneer ze weer uit haar aanval is dan willen ze haar geruststellen.
In het begin heb ik met de fokker van Kaylee alles overlegd. Ik mocht Kaylee ook terugbrengen naar de fokker en mocht dan een andere pup uitzoeken uit een ander nestje. Ik heb dat niet gedaan, want ik wist dat ze dan gelijk een spuitje zou krijgen en dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ze is gelukkig gewoon bij ons gebleven en daar heb ik geen dag spijt van gehad, ondanks de moeilijke tijden die we samen hebben gehad. Ik zou het zo weer doen, want Kaylee is echt een super hond!!! Ze heeft een geweldig mooi karakter, soms heel eigenwijs, maar ze weet ook dat ze wat meer kan maken als de rest van de honden J.
Kaylee is ondanks haar aandoening altijd een super vrolijke hond, zelfs bij de dierenarts. Ze kan met alle honden overweg, loopt graag in het bos, speelt graag in het water en met stokken, dat is het helemaal voor haar (het liefs zo groot mogelijk ) Ook ligt ze graag in de zon.
Kaylee kan bijna alles, alleen zwemmen kan ze niet of ze heeft er geen zin in. Ook moet ik uitkijken dat ik niet te veel op bestrating met haar loop, omdat haar motoriek niet helemaal goed is, sloft ze met haar poten en dan houdt ze geen nagels over. Verder heeft ze een gewoon leven, doet ze mee met de rest van mijn honden alsof er niets aan de hand is met haar.
Kaylee wordt op 3 oktober 10 jaar en dat is voor haar een ongelofelijk mooie leeftijd. Zelfs de artsen vinden haar een wondertje en snappen niet dat ze zo oud is geworden, de arts van Wagenrenk geloof zelfs niet dat ze nog leeft.
Ik hoop nog heel veel mooie jaren te krijgen met Kaylee, maar ik weet ook dat elke aanval de laatste kan zijn. Met dat gevoel leef ik al bijna 10 jaar en gelukkig is Kaylee een doorzetter met een hele sterke wil om door te vechten om te leven. Zolang ze gewoon alles kan in het leven en niet teveel aanvallen krijgt zal ik met haar mee vechten !!!
Johnny Jansen